فهرست مطالب

3. در «ذى حَسم» پس از سپاس و ستايش خداوند فرمود:

اَلاَ تَرَوْنَ اَنَّ الحَقَّ لاَيُعْمَلُ بِهِ; وَاَنَّ البَاطِلَ لاَيُتَنَاهى عَنْهُ، لِيَرْغَبَ المُؤمِنُ في لِقَاءِ اللهِ مُحِقّاً; فَاِنّي لاَ اَرَى المَوْتَ إلاّ شَهادَةً، وَ لاَ الحَيَوةَ مَعَ الظَّالِمِينَ إلاّ بَرَماً.⁽¹⁾

آيا نمى بينيد به حقّ عمل نمى شود؟ و كسى از باطل رو نمى گرداند اين جاست كه مردم باايمان آرزومند لقاء و ديدار خدا مى گردد، من مرگ را به جز خوش بختى و زندگى با ستمگران را جز ستوه و بدبختى نمى دانم.

امام حسين (عليه السلام) در اين نامه و اين دوسخنرانى به تصريح، هدف قيام خود را اعلام كرد: كه مبارزه با بى عدالتى، امربه معروف و نهى از منكر، احياى سيره و روش پيامبر (صلى الله عليه وآله) و راه و رسم على (عليه السلام) ، و احياى حقّ و اماته باطل است. سخن بر سرِ تشكيل حكومت اسلامى و اگر توفيق نيافت، صلح شرافتمندانه، نيست; بلكه سخن از امر به معروف و نهى از منكر و احياى اسلام است و در اين راه كشته شدن.

جالب اين كه پيشْ نهادهاى سه گانه; يعنى بازگشت به مكّه و مدينه يا تسليم بى قيد و شرطِ يزيد شدن و يا تبعيد شدن به يكى از مرزها، افزون بر ضعف منبعِ استناد آن، اساساً حتّا براى نظير طبرى، كه از آن ها ياد كرده است، امرى پوشيده است; او مى گويد:

پنداشته اند كه حسين (عليه السلام) ، چنين پيشنهادى به عمر بن سعد كرده باشد.⁽²⁾

آيا كسى چون حسين (عليه السلام) كه يزيد را بزرگ ترين مصيبت براى اسلام مى داند و بر اين باور است، كه يزيد به پيروى از پدرش، بر سرِ آن است كه اسلام را تباه كند و بساط وحى را برچيند، آيا به او پيشْ نهاد صلح مى دهد؟ آيا حسين (عليه السلام) مى پذيرد كه انسانِ پليد و پلشتى چون يزيد را، كه شعارش اين بود: «لا خَبَرٌ جَاءَ وَ لا وَحيٌ نَزَلْ»⁽¹⁾ بر اريكه حكومت وحى و قرآن ببيند؟ حسين (عليه السلام) روز عاشورا در كربلا در برابر چندين هزار دشمن كه آهنگِ جان او كرده بودند ايستاد، و در حالى كه گروهى زن و فرزند پشت سرش بودند و پس از او بى كس و تنها مى ماندند و به اسارت برده مى شدند، هم چنان استوار و نستوهْ ايستاد و فرمود: «هَيْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ;⁽²⁾ ذلّت و پستى از ساحتِ ما دور است». آيا چنين مرد بزرگ و با عزّت، اكنون كه در محاصره يزيديان است، مى پذيرد كه يا تسليم شود يا او را به هر جا كه مى خواهند تبعيد كنند؟ «هَيْهاتَ»!

اين سخن «هَيْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ» در روز عاشورا نمايانگر عظمت روح و نيّت و همّت بلندِ امام حسين (عليه السلام) است، و صداى مُهيبِ آن مانند «رعد» در همه آفاق جهان درپيچيد، كه بزرگ مردى چون حسين (عليه السلام) ، آن گاه كه در محاصره دشمن بود، حتّا آب و نان به روى اش بسته شده بود، در حالى كه عدّه اى زن و خواهر و دختر و كودكان همراه داشت، و در حالى كه گرامى ترين عزيزانش را از قبيل پسر و برادر و برادر زادگان و عمو زادگان و دوستان مخلص در خطر كشته شدن مى ديد، محكم و پابر جا ايستاد و بى آنكه كوچك ترين ترديدى در رأى او پديد آيد فرياد برآورد: «هَيْهاتَ مَنَّا الذِّلَّةُ» و تن به پستى و ذلّت نسپرد. آيا چنين مردى را مى سزد كه پيشْ نهادِ تسليم شدن را به انسان پست و پلشتى چون عمرسعد

بدهد؟ «هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ»!! آرى، اين شعار حسين در برابر دشمن از محكمات عاشورا است. بنابراين آن چه اتّفاق افتاد، از قبيل نصايح و مواعظ، همه و همه، براى اين بود كه حجّت را بر دشمن تمام كند و راه هر گونه عذرآورى را به روى عمر سعد و همپالگى هاى او بربندد. در روز عاشورا، بارها و بارها، با لشگر دشمن سخن گفت و آن ها را از شخصيّت خود و دودمان و تبارش آگاه كرد، تا مگر، «حرّ» ديگرى بيدار شود و در صف آزادگان و بهشتيان درآيد. و دريغا، كه سخنان آن بزرگِ بزرگان در آن كوردلانِ حرام خوار، و فريب خوردگانِ بى مغز، تأثير نگذاشت.

حسين (عليه السلام) را كه با صميميت و مظلوميت براى تفكيك اسلام «نَبَوى» از اسلام «اُمَوى» بپاخاسته بود به شهادت رساندند و زن و فرزند و خاندان او را به اسارت بردند، و داغ ننگِ ابدى را بر دامن خود فرونشاندند.⁽¹⁾

«ألا لَعْنَةُ اللهِ عَلَى الْقَوْمِ الْظَّالِمِينَ وَالْحَمْدُلِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينْ».