فهرست مطالب

كمال و گنجورانِ علم خدا را، كه زبانِ گوياى «تنزيل»اند، با ديگران به قياس آوَرَد؟ آرى، حقيقت اين است كه، اين قياس ها همه، «مع الفارق» است. نبايد و نشايد، حتّا هيچ بزرگى را ـ چه رسد آن ها كه تخم گناه را كِشتند و آب فريب به پاى آن ريختند ـ با آل محمّد (صلى الله عليه وآله) قياس كرد. «چراغ مرده كجا، شمعِ آفتاب كجا»؟

لايُقَاسُ بآلِ محمّد (صلى الله عليه وآله) مِن هذِهِ الاُمَّةِ أحَدٌ، وَلايُسَوَّى بِهِم مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُم عَلَيهِ اَبَداً: هُمْ اَساسُ الدِّينِ، وَعِمَادُ اليَقينِ. اِلَيهِمْ يَفِيءُ الغَالِي، وَبِهِم يَلحَقُ التَّالِي، وَلَهُم خَصَائِصُ حَقِّ الوِلايَةِ، وَفِيْهِمُ الوَصيَّةُ وَالوِراثَةُ.⁽¹⁾

از اين امّت كسى نيست كه با آل محمّد ـ كه درود خدا بر او و بر خاندانش باد ـ شانه به شانه بسايد و آن ديگران كه همواره ريزه خوار نعمت ايشان اند، هرگز نمى توانند با آنان پهلو بزنند، كه اين خاندان پايه و زيرساخت دين اند و تكيه گاه يقين. تندروان به سوى ايشان باز آيند و واپس ماندگانِ كُنْد رفتار، ناگزيرند كه خود را بديشان برسانند; چرا كه ويژگى هاى حقِّ ولايت از آنِ آل محمّد است و وصايت و وراثت، تنها در اين خانواده، فراهم آمده است.

و امّا كتاب حاضر:

1 ـ «پاسداران وحى» نوشتارى در حوزه «امامت» نگاشته زنده يادان:

حضرت آية الله العظمى فاضل لنكرانى و حضرت آية الله اشراقى است كه پس از بازنويسى و تكميل: پانوشت، سرآغاز، تنظيم مطالب و جابجايى پاره اى از آنها، به همان نام منتشر شده است.

2 ـ در اين بازنويسى و تكميل، اساس كار بر اين بوده است كه با حفظ همه

مباحث مطروحه، افزون بر فهرست آيات و منابع روايات، كتاب به گونه اى ارائه شود كه فهم مطالب و دريافت مفاهيم آن، براى همگان بهويژه جوانان كه مخاطبان اصلى اين نوشتارند، سهل و هموار باشد. براى همين، از تكرارى كه در پاره اى مباحث و منقولاتِ كتاب آمده است، در اين بازنويسى و تكميل صرف نظر شده است.

3 ـ سرآغاز و پانوشت ها صرفاً براى توضيح بيش تر متن كتاب است، «تا كه قبول افتد و چه در نظر آيد».

در پايان لازم مى دانم از برادر گرامى جناب حجة الاسلام والمسلمين آقاى حاج شيخ محمّدرضا فاضل كاشانى، كه در نمونه خوانى متن و تصحيح اغلاط، زحمت كشيده و نكته هايى را يادآورى كردند، تشكّر و قدردانى كنم.

نيز، از همه دوستانى كه شكل گيرى و نشر كتاب را بر عهده داشته اند، سپاسگزارم.

والحَمدللّه عَلَى هَذه النِّعمَة

27 رجب 1428 هـ ق.

20 مرداد 1386 هـ ش.

قم ـ محمّدتقى خلجى

مقدّمه

1 ـ آيين اسلام، به لحاظِ «هويّت»، جهانى و جاودانه است; بدين معنا كه هم گستره زمان را شامل است، و هم پهنه گيتى را زير نگين خود دارد. و اين حقيقتى است كه خداىِ داناىِ حكيم در آموزه هاى وحى، بدان تصريح كرده است:

تَبَارَكَ الَّذِى نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِى لِيَكُونَ لِلْعَــلَمِينَ نَذِيرًا).⁽¹⁾ كه بزرگوار است آن /1 فرقان را بر بنده خويش فرو فرستاد تا بيم دهنده اى براى جهانيان باشد.

وَ مَآ أَرْسَلْنَـكَ إِلاَّ كَآفَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيرًا وَ نَذِيرًا وَ لَـكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ).⁽²⁾

و تو را جز مژده بخش و بيم دهنده براى همه مردم، نفرستاده ايم امّا بيشتر مردم نمى دانند.

وَأُوحِىَ إِلَىَّ هَـذَا الْقُرْءَانُ لاُِنذِرَكُم بِهِى وَمَنم بَلَغَ).⁽³⁾

و به من اين قرآن وحى شده است تا با آن شما و هر كس را كه /1 برسد، بيم دهم.

وَهَـذَا كِتَـبٌ أَنزَلْنَـهُ مُبَارَكٌ مُّصَدِّقُ الَّذِى بَيْنَ يَدَيْهِ وَلِتُنذِرَ أُمَّ