فهرست مطالب

و بر تو قرآن را فرو فرستاديم تا بر مردم آن چه براى آنان فرو فرستاده شده است، روشن گردانى و باشد كه بينديشند.

آن چه از نگاهِ تيزبين هيچ بررسى كنند و پژوهش گرِ با انصافى دور نمانده، اين است كه به لحاظِ تاريخى، تا روز رحلت پيامبر (صلى الله عليه وآله) ، از سويى مجالِ تعليم همه آموزه هاى دين و تبيين همه احكام شريعت و تفسيرِ داده هاى وحى ـ با توجه به نزول تدريجى آنها ـ نسبت به گستردگى و ژرفايى كه دارد، بسيار اندك بود، و امكان تعميق انديشه اسلامى و گسترش فرهنگ نو پديدِ آن، به طور بايسته، فراهم نيامده بود. و از سوى ديگر، جامعه نو پاى اسلامى را، تلاش هاىِ دشمنانه دشمنان اسلام; از درون (منافقان) و از بيرون (كافران و مشركان)، تهديد مى كرد، و زمينه هايى حساب شده فراهم آمده بود تا دستِ كم، رابطه فرهنگىِ تازه مسلمانان با خود اسلام، سست يا قطع شود. و بدين گونه دستاوردِ دوره بعثت، تباه گردد. و به تعبير بسيار ظريف و تأمّل برانگيزِ امام على بن ابى طالب (عليه السلام) : بنيان شريعت از بيخ و بُن، برافكنده و در جاى ديگر بنا نهاده شود. و دريغا كه چنين شد: «نَقَلوُا البِناءَ عنْ رَصِّ اَساسِهِ، فَبَنوْهُ فِي غَيْرِ مَوضِعِهِ».⁽¹⁾

اكنون، با توجه به پيش گفته ها، اين پرسش جدّى پيشِ روى ماست; آيا پيامبر گرامى اسلام، درباره آينده شريعتى كه آورده است و تبيين و تفسيرِ حقايقِ توُدرتوُىِ معارفِ وحى و سرنوشتِ امّتى كه در پرتو تعاليم الهى پديد آمده و زعامت و رهبرى فكرى و سياسى و اجتماعى آنان، هيچ گونه اقدامى نكرده; بدين معنا كه عالماً و عامداً، مسأله جانشينى خود را باز گذاشت و آن را به عهده امت قرار داد، كه تعيين كنند چه كسى صالح تر و سزاوارتر، براى جانشينى او و ادامه رهبرى اوست; يعنى همه اينها را با همه اهميتى كه دارد، به عهده كسانى نهاد كه

فاصله بسيار دور با پيامبر و رسالت و اهداف او، داشته اند؟ يا اين كه خودِ آن حضرت، به فرمان خداوند و به لحاظِ تاريخى، علاوه بر آن كه در سال هاى آغاز بعثت و پس از نزولِ: «وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الاَْقْرَبِينَ».⁽¹⁾ و در سالِ پايانى بعثت (سالِ يازدهم هجرت)، به تصريح، مطرح كرده است; يعنى در موقعيت ها و مواضع مناسب، درباره رهبرى پس از خود و شخصِ امام على بن ابى طالب (عليه السلام) براى احرازِ اين مسندِ فوق العاده مهمّ، سخن گفته است؟

و امّا آن چه در اين كتاب، بدان پرداخته مى شود، در حقيقت پاسخ به همين پرسش جدّى و اساسى است كه از روزِ رحلتِ پيامبر (صلى الله عليه وآله) تا اكنون، همواره، ذهن و دل مسلمانان، به ويژه متفكران آن ها را، به خود مشغول داشته است.

شيعيان، بر اين باورند كه مقوله امامت و خلافت، به معناى تبيين
شريعت و تفسير معارف وحى و رهبرى فكرى و دينى و سياسى مسلمانان،
بسانِ نبوت، يك منصب الهى است، كه پيامبر (صلى الله عليه وآله) به فرمان خداوند در آغاز⁽²⁾

و انجام بعثت، و در ميان اين دو، در موقعيت هاى بسيار مهمّ و مناسب،
مسلمانان را از آن آگاه كرده است. و نيز بر اين باور است كه انديشه
«خلافت و امامت»، از فعّال ترين حوزه حيات فكرى مسلمانان است و اين حقيقتى است كه در متون دينى ما مسلمانان (قرآن و سنّت ـ گفتار، رفتار
و تقرير معصوم ـ )، با اهميت ويژه اى، بدان پرداخته شده است. و همين گونه،
بر اين باور است كه همان ملاحظات عقلانى كه ارسال رسل و انبيا را
ايجاب كرده بود، ايجاب مى كند كه در غيبتِ آنان نيز، رهبرانِ معصومى
براى تبيين و تفسير داده هاى وحى و سرپرستى يا «ولايتِ» پيروان آنان تعيين گردد. به گفته شاعر شيعى معروف عرب، شيخ كاظم اُزرى بغدادى، در قصيده مشهور «هائيّه»:

اَنَبيٌّ بِلا وَصي؟ تَعالَى اللهُ عَمّا يَقولُهُ سُفَهاها.⁽¹⁾

آيا پيامبر، بى وصى و جانشين مى شود؟ خدا و دين او بالاتر از اين سخنِ ناخردمندانه است.

آيا، با قطع نظر از مقام پيامبرى، پذيرفتنى است كه يك انسان عادى كه طرحى جامع ـ جهانى و جاودانى ـ را پى افكنده و كارى بزرگ را به سامان رسانيده است، بى وصيت و بى وصىّ از دنيا برود؟ آيا شخصيتى چون حضرت محمد (صلى الله عليه وآله) ، كه به تصريح قرآن كريم «خَاتَم الأنبِياء» است، درباره امرى كه در قياس با ديگر حوزه هاى اسلامى، منزلت و مكانتِ حراست و پاسدارى از كيان وحى الهى را عهده دار است،⁽²⁾ بى تفاوت بوده و بى هيچ اقدامى از جانب خويش، اين مهمِّ حياتى⁽³⁾ را به عهده مردمى وانِهد كه در دوره بعثت، تا روز رحلت

پيامبر گرامى، بسيارى از آنان، به عمق و جوانب گوناگون آموزه هاى اسلام هنوز دست نيافته و از اسلام جز اقرار زبانى به توحيد و نبوّت و... بهره اى نداشتند;⁽¹⁾به عهده كسانى وانهد كه مدّعى ايمان بودند امّا خداوند در توصيفِ شان فرمود:

قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا ْوَ لَـكِن قُولُوا ْأَسْلَمْنَا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الاِْيمَـنُ فِى قُلُوبِكُمْ).⁽²⁾

بگو: ايمان نياورده ايد بلكه بگوييد: اسلام آورده ايم; و هنوز ايمان در دل هايتان راه نيافته است.⁽³⁾