فهرست مطالب

به سوى او باز مى گرديم» را سه بار بخواند. و همين طور آيه ستايش «اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العَالَمِينَ، سپاس و ستايش خداوند، پروردگار جهانيان راست» سه بار تكرار كرد. پسر بزرگش على، سبب اين تلاوت را پرسيد، امام حسين (عليه السلام) پاسخ داد:

يا بُنَيَّ اِنِّي خَفَقْتُ بِرَأسي خَفْقَةً، فَعَنَّ لِي فَارِسٌ عَلى فَرَس فَقَالَ: اَلْقَوْمُ يَسِيرُونَ وَالْمَنَايَا تَسْرِي اِلَيْهِمْ، فَعَلِمْتُ اَنَّهَا اَنْفُسنَا نُعِيَتْ اِلَينَا.⁽¹⁾

اى فرزند نازنينم! خوابيده بودم سوارى را در خواب ديدم كه مى رفت و مى گفت: «اين كاروان مى رود و مرگ در پى آن مى دود»، دانستم كه مقصود ماييم و اين قاصدِ مرگ ماست.

هدف امام در بازگوكردنِ خواب خود اين بود كه همراهان و فرزندان خود را براى شهادت آماده كند. براى همين، فرزندش على اكبر (عليه السلام) گفت: پدر، الهى بد نبينى مگر ما برحق نيستيم؟ امام حسين (عليه السلام) فرمود به خدا كه ما برحق هستيم. على گفت پس ما از مرگ هراس نداريم و به راهِ حق جان مى دهيم; «يَا اَبَتِ اِذاً لانُبَالي نَمُوتُ مُحِقِّينَ». امام حسين (عليه السلام) در حق فرزندش دعا كرده و گفت خداى به تو پاداش دهد بهترين پاداشى كه پدرى به پسرش بدهد.

8 ـ و به همين سان در برخورد با «حرّ» و لشگريانش فرمود:

فَاِنّي لا اَرَىَ الْمَوْتَ إلاّ سَعَادَةً، وَلا الْحَيَاةَ مَعَ الظَّالِمِينَ إلاّ بَرَماً.⁽²⁾

من مرگ رابه جز خوش بختى و زندگى با ستم گران را جز ستوه و بدبختى نمى دانم.

آرى همه جا و در درازاى راه، از مكّه تا كربلا، سخن از شهادت بود، تا اين كه در پايان راه و پس از فرودِ در سرزمين كربلا، فرمود: «ههُنَا مَسْفَكُ دِمائِنا...».⁽¹⁾

گذرى بر احاديث اهل بيت (عليهم السلام) :

1. ضُرَيْس كُناسى گويد: شنيدم امام محمّد باقر (عليه السلام) در حضور گروهى از اصحاب و يارانش مى فرمود:

عَجِبْتُ مِنْ قَوْم يَتَوَلَّوْنَا وَيَجْعَلُونَا أَئِمَّةً، وَيَصِفُونَ أَنَّ طَاعَتَنَا مُفْتَرَضَةٌ عَلَيْهِمْ كَطَاعَةِ رَسُولِ اللَّهِ (صلى الله عليه وآله) ، ثُمَّ يَكْسِرُونَ حُجَّتَهُمْ وَيَخْصِمُونَ أَنْفُسَهُمْ بِضَعْفِ قُلُوبِهِمْ، فَيَنْقُصُونَا حَقَّنَا وَيَعِيبُونَ ذَلِك عَلَى مَنْ أَعْطَاهُ اللَّهُ بُرْهَانَ حَقِّ مَعْرِفَتِنَا وَالتَّسْلِيمَ لاَِمْرِنَا، أَ تَرَوْنَ أَنَّ اللَّهَ ـ

تَبَارَك وَتَعَالَى ـ افْتَرَضَ طَاعَةَ أَوْلِيَائِهِ عَلَى عِبَادِهِ ثُمَّ يُخْفِي عَنْهُمْ أَخْبَارَ السَّمَوَاتِ وَالاَْرْضِ، وَيَقْطَعُ عَنْهُمْ مَوَادَّ الْعِلْمِ فِيمَا يَرِدُ عَلَيْهِمْ مِمَّا فِيهِ قِوَامُ دِينِهِمْ؟!

فَقَالَ لَهُ حُمْرَانُ: جُعِلْتُ فِدَاك أَ رَأَيْتَ مَا كَانَ مِنْ أَمْرِ قِيَامِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِب وَالْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ (عليه السلام) وَخُرُوجِهِمْ وَقِيَامِهِمْ بِدِينِ اللَّهِ عَزَّ ذِكْرُهُ وَمَا أُصِيبُوا مِنْ قَتْلِ الطَّوَاغِيتِ إِيَّاهُمْ وَالظَّفَرِ بِهِمْ حَتَّى قُتِلُوا وَغُلِبُوا؟

فَقَالَ أَبُوَجَعْفَر (عليه السلام) : يَا حُمْرَانُ إِنَّ اللَّهَ ـ تَبَارَك وَتَعَالَى ـ قَدْ كَانَ قَدَّرَ ذَلِك عَلَيْهِمْ وَقَضَاهُ وَأَمْضَاهُ وَحَتَمَهُ عَلَى سَبِيلِ الاِخْتِيَارِ ثُمَّ أَجْرَاهُ، فَبِتَقَدُّمِ عِلْم إِلَيْهِمْ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلى الله عليه وآله) قَامَ عَلِيٌّ وَالْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ (عليه السلام) وَبِعِلْم صَمَتَ مَنْ صَمَتَ مِنَّا، وَلَو أَنَّهُمْ يَا حُمْرَانُ حَيْثُ نَزَلَ بِهِمْ مَا نَزَلَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ وَإِظْهَارِ الطَّوَاغِيتِ عَلَيْهِمْ سَأَلُوا اللَّهَ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ أَنْ يَدْفَعَ عَنْهُمْ ذَلِك، وَأَلَحُّوا عَلَيْهِ فِي طَلَبِ إِزَالَةِ مُلْك الطَّوَاغِيتِ وَذَهَابِ مُلْكِهِمْ، إِذاً لاََجَابَهُمْ وَدَفَعَ ذَلِك عَنْهُمْ، ثُمَّ كَانَ انْقِضَاءُ مُدَّةِ الطَّوَاغِيتِ وَذَهَابُ مُلْكِهِمْ أَسْرَعَ مِنْ سِلْك مَنْظُوم انْقَطَعَ فَتَبَدَّدَ، وَمَا كَانَ ذَلِك الَّذِي أَصَابَهُمْ يَا حُمْرَانُ لِذَنْب اقْتَرَفُوهُ، وَلاَ لِعُقُوبَةِ مَعْصِيَة خَالَفُوا اللَّهَ فِيهَا، وَلَكِنْ لِمَنَازِلَ وَكَرَامَة مِنَ اللَّهِ أَرَادَ أَنْ يَبْلُغُوهَا، فَلاَ تَذْهَبَنَّ بِك الْمَذَاهِبُ فِيهِمْ.⁽¹⁾

در شگفتم از مردمى كه ما را دوست دارند (پيرو ما هستند) و ما را پيشواى خود دانند و گويند طاعت ما، بسان طاعت رسول خدا (صلى الله عليه وآله) ، فرموده خداوند و واجب است. سپس به سببِ سستى دل و گنجايشِ اندكِ خود، حجت خود را شكنند و خود را

در برابرِ مخالفان محكوم نمايند و از حقِّ ما بكاهند و آن حق شناسى را كه خداوند برهان روشن حق معرفت ما و تسليم در برابر فرمان ما را بدو عطا فرموده، خرده گيرند. آيا مى پنداريد كه خداى ـ تبارك و تعالى ـ طاعت اولياء خود را بر بندگانش واجب كند و سپس خبرهاى آسمان و زمين را از آنها پوشيده دارد و مايه ها و اساس دانشِ امورى كه استوارى و برپايى دين شان است و از آن ها پرسش مى شود، در اختيارشان قرار ندهد؟! حمران عرض كرد: فدايت شوم شما مى دانيد كه در قيام علىّ بن ابى طالب و حسن و حسين (عليه السلام) كه براى برپايى دين خداى - عزيز و جليل - بود و آن پيش آمدهاى ناخوشايندى كه بر آن ها رسيد از كشتارِ سركشان و پيروز شدن شان بر امامان معصوم (عليه السلام) تا آنجا كه به شهادت رسيدند و شكست خوردند.

حضرت ابوجعفر امام محمّد باقر (عليه السلام) فرمود: اى حمران، خداى - تبارك و تعالى - آن چه را بر آن ها رسيد از پيش با اختيار و انتخاب خودشان براى آنها تقدير كرده و فرمان آن را داده و حتمى كرده بود. سپس، مورد اجراء و عمل قرار داده. پس آن چه در قيام علىّ بن ابى طالب و حسن و حسين (عليهم السلام) پيش آمد، از پيش، از سوى رسول خدا (صلى الله عليه وآله) از آن آگاه بودند. و هر يك از ما كه خاموشى گزيده است از روى آگاهى و بصيرت بوده است. اى حمران اگر آن گاه كه گرفتار مى شدند و سركشان بر آنان يورش مى آوردند، از خداوند مى خواستند كه خطر آن ها را بگرداند و بر اين خواسته اصرار مىورزيدند كه بلا و مصيبت را از آنان بگرداند و آن سركشان را نابود سازد و قدرت شان را تباه كند، خداوند خواسته آن ها را