خلاصه اى از عقايد شيعه

(صفحه 32)
گرفت و همراه خود براى ديدار با بستگان پدرش به مدينه برد، در مراجعت از مدينه مادرش فوت كرد و در ابواء، يكى از منازل ميان مدينه و مكه دفن شد، پس از آن جدش عبدالمطلب و بعد از او عمويش ابوطالب پدر اميرالمؤمنين على(عليه السلام) كفالت او را به عهده گرفتند، در سن بيست و پنج سالگى با خديجه كه چهل ساله بود ازدواج فرمود و مدت بيست و پنج سال با او زندگى كرد تا آن كه خديجه در سن شصت و پنج سالگى وفات يافت.
در سن چهل سالگى از جانب خدا به نبوت مبعوث شد و قرآن كريم كه انس و جن از آوردن مثل آن عاجز و ناتوانند، بر او وحى شد و خدا او را خاتم پيغمبران خواند و به مكارم اخلاق ستود.
مدت زندگانى آن حضرت در دنيا شصت و سه سال بود كه مى توان عمر مبارك آن حضرت را به سه قسمت تقسيم نمود: چهل سال از اول عمرش تا بعثت، سيزده سال از زمان بعثتش تا هنگام هجرت به مدينه و ده سال پس از هجرت تا هنگام وفات كه بنا بر مشهور در ماه صفر سال يازدهم هجرت در روز دوشنبه در شهر مدينه منوره به جوار رحمت حق شتافت صلوات الله و سلامه عليه.

راه هاى شناخت پيامبر

به طور كلى نبوت هر پيغمبرى منوط به سه امر است و از سه
(صفحه 33)
راه ثابت و پذيرفته مى شود: 1 ـ ادعاى نبوّت 2 ـ صلاحيت داشتن براى نبوت 3 ـ معجزه داشتن.
اول: ادعاى نبوّت
بر احدى مخفى و پوشيده نيست كه پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در سال 611 ميلادى، در زمانى كه شرك و بت پرستى و آتش پرستى و غيره سراسر جهان را فرا گرفته بود، در مكه معظمه ادعاى نبوت نمود و تا آخر عمر مردم را به دين اسلام دعوت فرمود و جمع كثيرى دعوت او را پذيرفته به دين اسلام مشرف شدند.
دوم: صلاحيت داشتن براى نبوت
و آن به اين است كه مدعى نبوّت بايد جميع اخلاق و صفات پسنديده را دارا و در تمام كمالات نفسانى از همه امت افضل و اكمل و اعلى و از جميع صفات زشت و اخلاق و اعمال ناپسند مبرّا باشد و اين امر نسبت به پيغمبر اسلام(صلى الله عليه وآله) به تواتر ثابت و مسلم است و دوست و دشمن آن حضرت را به خصال نيك ستوده و از صفات كمال و اعمال پسنديده آن بزرگوار خبر داده و او را از اخلاق و كردار زشت و ساير موانع نبوت مبرّا دانسته اند.
به تواتر ثابت و مسلم است و دوست و دشمن مكارم اخلاق و صفات كمال آن حضرت را ستوده و از اعمال نيك آن بزرگوار خبر داده اند و او را از اخلاق زشت و ناپسند و ساير موانع نبوت مبرا دانسته اند.
خلاصه، مكارم اخلاق و محامد اوصاف و محاسن آداب
(صفحه 34)
و همچنين تحولات و انقلاباتى كه در عالم بشريت خصوصاً
در مردم حجاز و جزيرة العرب به وجود آورده، همچنين كلمات شريفه آن حضرت در توحيد و صفات خدا و احكام و حلال و حرام و مواعظ و نصايح و اخلاقيات و غير اينها كه از آن بزرگوار بروز و ظهور و باز گو شدهحضرت را براى منصب نبوت قطعى نموده و براى هر انسان منصفى جاى هيچ گونه شكّ و ترديد نگذاشته است.
سوم: معجزه داشتن
مى توان معجزه را در پنج امر خلاصه كرد: 1 ـ معجزه اخلاقى 2 ـ علمى 3 ـ عملى 4 ـ اثر معنوى 5 ـ اثر وجودى. و رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) هر پنج قسم را به نحو اتم و اكمل دارا بود:
اول: معجزه اخلاقى
رسول اسلام(صلى الله عليه وآله) از زمان جوانى به صدق و امانت معروف و به صبر و شكيبايى و استقامت و كرم و بخشش موصوف بود، در حلم و تواضع نظير نداشت، در خوش خلقى بى مانند بود {إِنَّكَ لَعَلى خُلُق عَظِيم} در عفو و گذشت يگانه بود، در مقابل ايذاء و سخريه مردم عرض مى كرد: «اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِقَوْمِى فَاِنَّهُمْ لا يَعْلَمُونَ». هميشه خير خواه و دلسوز مردم و نسبت به مؤمنين رؤف و مهربان بود. {بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ}.
خوش رويى و خوش خويى را از صحابه هرگز دريغ نمى داشت و از آنها جستجو مى نمود، نيكان خلق را نزد خو

---

(صفحه 35)
جاى مى داد، افضل خلق نزد او كسى بود كه خير خواهى او
براى مسلمانان معروف بود و عزيزترين افراد در نظر او كسى بود كه مواسات و معاونت او احسان او نسبت به مردم بيشتر بود، در مجلسى نمى نشست و برنمى خاست مگر با ياد خدا و اكثراً رو به قبله مى نشست و جاى مخصوصى براى خود قرار نمى داد، با مردم چنان معاشرت مى فرمود كه هر كس را گمان آن بود كه گرامى ترين خلق است نزد او، سخن بسيار نمى گفت، و سخن كسى را قطع نمى فرمود مگر آن كه باطل گويد، كسى را مذمت نمى كرد، و احدى را سرزنش نمى نمود، لغزش هاى مردم را تفحص نمى فرمود، خلق عميمش همه خلق را فرا گرفته بود، بر سوء ادب غريبان و اعرابيان صبر مى فرمود، بر روى زمين مى نشست، با فقرا و مساكين مى نشست و با ايشان
غذا مى خورد، در خورش و پوشش بر مردم معمولى زيادتى نمى كرد، به هر كه مى رسيد سلام مى كرد و ابتدا به مصافحه مى نمود، هرگز نمى گذاشت كسى در برابر او بايستد، صاحبان علم و صلاح و اخلاق حسنه را گرامى مى داشت، از همه كس حكيم تر و داناتر و بردبارتر و عادل تر و شجاع تر و مهربان تر بود، پيران را توقير، و خردسالان را عطوفت، و غريبان را رعايت مى كرد، تا امكان داشت تنها چيزى نمى خورد، هنگامى كه رحلت فرمود درهم و دينارى نگذاشت.
شجاعت آن حضرت به حدى بود كه حضرت على(عليه السلام)مى گفت: هر گاه جنگ شدت مى يافت به آن حضرت پناه مى برديم.

(صفحه 36)
عفو و گذشتش به مرتبه اى بود كه چون مكه مكرمه را فتح فرمود در كعبه را گرفت و اهل مكه را مخاطب قرار داد و فرمود: ماذا تَقُولون؟ وماذا تظنُّونَ؟ در حق خويش چه مى گوييد و چه گمان داريد؟ گفتند: سخن به خير گوييم و گمان به خير داريم، برادر كريم و برادر زاده كريمى، بر ما قدرت يافته اى به هر چه خواهى مى توانى، رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را از اين كلمات رقّتى آمد و آب در چشم بگردانيد اهل مكه چون اين بديدند صداى گريه شان بلند شد و زار زار بگريستند، آنگاه حضرت فرمود: من آن مى گويم كه برادرم يوسف گفت:
{لاَ تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ يَغْفِرُ اللهُ لَكُمْ وَ هُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ}(سوره يوسف / 92).
پس جنايت ايشان را معفو و از جرمشان درگذشت و فرمود:
راه خويش گيريد كه شما آزاد شده گانيد. «اِذْهَبُوا فَأنْتُمُ الطُّلَقاءُ».
دوم: معجزه علمى، با مراجعه به كتب مربوطه كه به طور مفصل كلمات و خطابه ها و مواعظ و نصايح آن حضرت را ضبط و ثبت فرموده اند واضح و روشن مى شود.
سوم: معجزه عملى، بايد گفت كه اعمال و رفتار آن بزرگوار از بدو تولد تا هنگام وفات و رحلت همه معجزه است، و با اندك تأمل و تدبرى در محيط زندگى و مردم حجاز و روحيات آنها خصوصاً مردم آن زمان، معجزه بودن اعمال او ثابت و آشكار مى شود، آرى گلى در خارستان روييد و نه تنها بوى آنها را نگرفت كه آنها را تغيير داد، نه تنها تابع محيط و