فصل سوّم:
معاينه، تشخيص و درمان

شكّى نيست معاينه و تشخيص، نقش حياتى و ضرورى در معالجه دارد; به گونه اى كه در عرف پزشكى شهرت يافته است «تشخيص نيمى از درمان است»، به ويژه امروزه كه در اثر پيشرفت علم پزشكى، تخصص ها و گرايش هاى فراوانى در قلمرو اين علم پديد آمده است. و چه بسيار بيمارى هاى مختلفى كه با علايم ظاهرى مشتركى بروز و ظهور مى يابند و تنها با معاينه و تشخيص مى توان به كمك مؤثر و درمان پرداخت و چه بسا ناديده گرفتن آن موجب ضررهاى جبران ناپذير جانى براى بيماران خواهد شد.

به دليل اهميتى كه جان انسان ها از ديدگاه اسلام دارد، درمان بيماران از سوى پزشكان حاذق، پاداشى غيرقابل وصف دارد; بدين سان پزشكانى كه براى خدا به معاينه و تشخيص درست و بايسته بيمارى ها مى پردازند، از ارزش ويژه اى نزد خداوند برخوردارند. خداوند در قرآن كريم

مى فرمايد: (وَمَن اَحياها فَكَأَنَّما اَحيَاالناسَ جَميعاً...)(1) هركس انسانى را احياء كند ـاو را نجات دهد ـ گويا همه مردم را زنده كرده است.

معاينه، تشخيص و درمان در آيينه شريعت، هر كدام داراى احكام ويژه اى است كه به گوشه اى از آنها نظر مى افكنيم.

الف: معاينه
احكام نگاه و لمس

ـ نگاه مرد به بدن زن نامحرم و بالعكس حرام است چه با قصد لذت باشد و چه بدون آن.

ـ براى زن واجب است، تمام بدن خود به استثناى صورت و دست ها را از نامحرم بپوشاند.

ـ نگاه كردن به صورت و دست نامحرم اگر با قصد لذت باشد حرام است، بلكه احتياط مستحب آن است كه بدون قصد لذت هم نگاه نكنند.

ـ نگاه كردن به صورت، بدن و موى دختر نابالغ و مميز اگر به قصد لذت نباشد و به واسطه نگاه كردن، انسان نترسد كه به گناه بيفتد، اشكال ندارد. ولى بنا بر احتياط واجب بايد به جاهايى كه معمولا مى پوشانند مانند شكم و ران، نگاه نكند.

ـ مرد نبايد با قصد لذت به صورت يا بدن مرد ديگر يا پسربچه نگاه كند و نگاه كردن زن به بدن زن ديگر يا دختربچه هم، اگر با قصد لذت