استفاده از طـلا

ـ گذاشتن دندان طلا يا روكش طلا براى مرد اگرزينت نباشد يا ضرورت داشته باشد، اشكال ندارد وبراى زن، مطلقاً مانعى ندارد. استفاده ازپلاتين براى زن ومرد مانعى ندارد.

ـ گذاشتن دندان طلا براى مرد با قصد زينت جايز نيست ولى اگر به خاطر ندانستن مسأله اقدام به اين كار بنمايد و برداشتن آن سبب خرابى همان دندان يا دندان هاى ديگر بشود، باقى گذاشتن آن اشكال ندارد.

ـ براى دندانپزشك جايز نيست بدون ضرورت، به گذاشتن دندان طلا براى مردان اقدام كند.

ـ اگر از طلا و فلزى ديگر، آلياژى درست كنند كه نسبت طلا در آن آلياژ، كم باشد، استعمال چنين آلياژى براى مردان اگر صدق طلا بر آن نكند، مانع ندارد.

ـ بيرون آوردن دندان هاى طلاى ميّت جايز است.

روزه دارى و كشيدن دندان

ـ يكى از مكروهات ايام روزه دارى، كشيدن دندان و هر كار ديگرى است كه به واسطه آن از دهان خون بيايد. و شخص بيمار با اجازه دادن اين اعمال به پزشك، مرتكب عمل مكروه شده است، امّا براى دندانپزشك كراهت ندارد.

ـ تزريق آمپول بى حسّى در دندانپزشكى، روزه را باطل نمى كند.

اجرت دندانپزشكى

ـ توافق نهايى راجع به هزينه هاى درمان دندانپزشكى قبل از شروع معالجات لازم نيست و در صورت عدم تعيين اجرت، پزشك تنها استحقاق اجرة المثل عمل خود را خواهد داشت.

اذن بيمار

ـ دندانپزشك براى كشيدن دندان، اگر چه لَق باشد، بايد از بيمار اجازه بگيرد و اگر بدون اجازه او دندانش را بكشد و بيمار راضى نباشد، ضامن خواهد بود و بايد ديه بپردازد.

ـ پر كردن، جرم گيرى و هرگونه درمان و... بر روى دندان بيمار بايد با اجازه او باشد.

ضمان در دندانپزشكى

ـ اگر بيمار قادر به پرداخت هزينه درمان دندان نباشد و يا اين كه تحمل درد دندان را نداشته باشد، كشيدن دندان او با علم به اين كه مى توان چنين دندانى را درمان نمود، مانعى ندارد و با رضايت بيمار، پزشك ضامن نيست.

ولى اگر غرض عرفى و عقلايى متعارف، در كشيدن دندان نباشد، با تمكن از تحمل هزينه بيشتر و يا امكان معالجه با دارو، جواز كشيدن دندان سالم با پيشنهاد صاحب آن، محلّ اشكال است، هر چند در صورتى كه شرط عدم ضمان كرده باشد دندانپزشك ضامن ديه نيست.

ـ اگر دندانپزشك به دندان آسيب برساند، ضامن است و هزينه

ترميم و ديه آن را بايد بپردازد و در مقدار ديه، أحوط، تصالح است.

ـ گاهى بيمار به دليل كاهش هزينه درمانى و يا صرفاً زيبايى ظاهرىِ دندان، راه هاى درمانى خاصى را به پزشك پيشنهاد مى كند كه نهايتاً ممكن است باعث كشيدن و يا كاهش عمر دندان ها گردد. دندانپزشك گرچه با علم به اين مسأله شرعاً مجاز به پيروى از نظر بيمار نمى باشد، ولى در صورت پيروى، ضامن نيست.

ـ اگر دندانپزشك، اشتباهاً به جاى دندان خراب، دندان سالم را بكشد، بايد ديه آن را بپردازد.

ـ اگر دندانپزشك و دندان ساز در كار خود مهارت داشته و مطابق قرارداد عمل نمايند، حق دريافت اجرت و هزينه مواد را دارند. امّا اگر متخصص نبوده و يا در صرف مواد لازم كوتاهى كرده باشند، بايد تدارك و جبران كنند.

ـ هرگاه ابزار و لوازم دندانپزشكى به ويروس بيمارى هاى مسرى، آلوده باشد، دندانپزشك حق ندارد قبل از استريل كردن و رفع آلودگى، آنها را مورد استفاده قرار دهد و در صورتى كه با علم و اطلاع از آلودگى، اقدام به استفاده از آنها بنمايد و موجب سرايت بيمارى گردد، ضامن است.

فصل پنجم:
زنان و زايمان