ضمانت در آزمايشگاه

ـ اگر آزمايشگاه اشتباهى را مرتكب شود و ضررى متوجه بيمار گردد، كسى كه اشتباه كرده است ضامن خواهد بود.

ـ اگر پزشك معالج در فهم آزمايش اشتباه كند و موجب ضرر و آسيبى به بيمار گردد، مسئول است، مگر اين كه از اول شرط عدم ضمان كرده باشد.

ضمانت پزشك در تشخيص

ـ اگر پزشك، بيمارى را تشخيص ندهد و امكان ارجاع به پزشك متخصص هم نباشد، پزشك معالج تكليفى نسبت به تجويز دارو ندارد، هرچند منجرّ به مرگ بيمار شود.

ـ اگر پزشك معالج بيمارى را درست تشخيص ندهد و اقدام به معالجه كند و ضررى به بيمار برسد، ضامن است.

ـ اگر پزشك معالج بيمارى را تشخيص ندهد، ولى احتمال تأثير دارويى را بدهد و يقين داشته باشد كه آن دارو ضررى ندارد و اقدام به معالجه كند، چنانچه آسيبى به بيمار برسد، پزشك ضامن است.

ـ اگر پزشك براى تشخيص بيمارى، راه هاى پرهزينه و پر عوارض، مانند سى تى اسكن را لازم دانسته و تجويز كند، در صورت آگاه كردن بيمار از عوارض احتمالى آن، مسئول نخواهد بود.

ضمانت در تجويز دارو

ـ اگر پزشك اطمينان دارد كه دارو و يا ساير اقدامات درمانى مضر،

با همه مضرّاتش براى بيمار لازم است آن را تجويز كند، اگر با شرط برائت و عدم ضمان اقدام كند، مسئول نيست.

ـ اگر پزشك بنابر اصرار بيمار به تجويز داروى مضرّ اقدام كند و يا اقدامات درمانى مضرّ ديگرى را تجويز نمايد، مسئول است.

ـ اگر پزشك ـ نه براى نجات جان بيمار ـ بلكه براى تسكين و مداواى بيمارى هاى آزاردهنده مانند تب، خارش و...، دارويى را تجويز نمايد كه گاهى عوارضى بدتر از بيمارى اوليه ايجاد مى كند، با رعايت اهمّ و مهمّ و توجّه دادن بيمار به عواقب احتمالى مصرف دارو، در صورتى كه شرط عدم ضمان كرده باشد، مسئول نيست.

ـ اگر پزشك بداند يا احتمال دهد كه نجات جان بيمار وابسته به مصرف دارويى مضر و پرعارضه است، در صورتى كه احتمال قوى و عقلايى ـ قابل قبول ـ به مفيد بودن بدهد و آن را تجويز نمايد، در صورتى كه شرط عدم ضمان كند، مسئول نيست.

ـ اگر امكان تعيين حساسيّت يك دارو وجود نداشته باشد، در صورتى كه دارو براى بيمار ايجاد عارضه كند، در صورتى كه پزشك قبل از تجويز دارو از بيمار برائت گرفته باشد، ضامن نيست.

ـ اگر پزشك دارويى را توصيف كند و بگويد: براى فلان بيمارى مفيد است. يا بگويد: دواى بيمار، فلان داروست; بدون اين كه دستور خوردن آن را بدهد، اقوى اين است كه ضامن نيست.

ـ اگر پزشك داروهايى را تجويز كند كه نمى داند سبب بهبودى بيمار خواهد شد يا نه، يا دارويى را تجويز نمايد كه احتمال عقلايى قابل قبول براى مفيد بودن آن دارد، امّا اين داروها داراى عوارض جانبى

هستند، در صورتى كه به بيمار اطلاع دهد، ضامن نخواهد بود.

ـ اگر كشفيات جديد پزشكى خيلى ديرتر از زمان كشف، به اطلاع پزشك برسد و قبل از اطلاع به همان روش هاى قبلى عمل كند، در صورتى كه موجب عوارض يا هزينه هاى بيهوده براى بيمار گردد، ظاهراً در مورد هزينه هاى بيهوده پزشك ضامن نيست، امّا در مورد عوارض ناشى از داور، در صورتى كه شرط عدم ضمان نكرده باشد، مسئول است.

ضمانت در تجويز دارو بر اساس حدس يا فراموشى

ـ اگر پزشك از روى حدس و گمان دارويى را تجويز كند كه براى بيمار مضرّ است يا بر بيمارى او تأثير ندارد، مسئول آسيب هاى وارد شده بر بيمار است، مگر اين كه احتمال قوى و عقلايى بر مفيد بودن دارو داده باشد.

ـ اگر پزشك از روى سهو يا فراموشى اقدام به تجويز دارويى نمايد كه مضرّ يا غيرمؤثر بر بيمارى است، در صورتى كه شرط عدم ضمان كرده باشد، مسئول نيست.

ـ اگر پزشك بيمارى را تشخيص دهد، ولى دارو و درمان آن را فراموش نمايد، حقّ معالجه ندارد و اگر اقدام كند و آسيبى به بيمار برسد، ضامن است.

ضمانت در درمان

ـ اگر به خاطر پرهيز از تحميل هزينه بر بيمار يا نبود امكانات لازم،

آزمايش هاى لازم صورت نگيرد و بيمار دچار عارضه شود، در صورتى كه پزشك، صلاح بيمار را در معالجه بدون آزمايش مى دانسته و شرط عدم ضمان هم كرده باشد، ضامن نيست.

ـ اگر پزشك به بيمار خود وعده مداوا دهد، ولى بيمار مداوا نشود، بايد هزينه ويزيت را برگرداند، امّا در صورتى كه حقّ ويزيت در مقابل معاينه و نوشتن نسخه بوده، پزشك ضامن نيست.

ـ در مورد بيمارى هاى غير قابل علاج و كشنده، اگر پزشك مطمئن باشد يك روش درمانى مانند جراحى يا بيمار بهبودى مى يابد و يا اين كه سبب مرگ زودرس او خواهد شد، در صورتى كه اميد به بهبودى دارد، مى تواند اقدام به عمل كند و با شرط عدم ضمان، ضامن نيست.

ضمانت در درمان با روش پرعارضه

ـ اگر پزشك بداند يا احتمال قوى بدهد كه يك بيمار در اثر نوعى بيمارى، مثل برخى سرطان ها، به زودى خواهد مرد و اگر شيمى درمانى شود عوارض آن شديدتر از بيمارى اوليه است، در صورتى كه با معالجه، مقدار قابل توجهى، كه عرفاً صدق ادامه حيات كند، بر عمر بيمار افزوده شود، لازم است پزشك اقدام به معالجه و تجويز دارو نمايد و با شرط برائت، ضمان و مسئوليتى براى پزشك نيست.

ـ اگر پزشك معالج از نظر علم يا عمل كوتاهى كرده باشد و كارى را انجام داده كه موجب نقص عضو يا ضرر ديگرى به بيمار شده باشد، ضامن است، هر چند با اجازه بيمار اقدام به معالجه كرده باشد.

ـ اگر در اثر اقداماتى كه براى حفظ جان بيمار لازم است، مانند

حركت و ماساژ دادن بيمار براى به هوش آوردن او و...، آسيبى به بيمار برسد، در صورتى كه افراط صدق نكند، پزشك ضامن نيست.

ضمانت در درمان پس از عمل جراحى

ـ اگر پزشك جرّاح، پس از عمل جرّاحى، بعضى از لوازم خود را در داخل بدن بيمار جا بگذارد و ضايعات و خساراتى از قبيل عمل مجدّد متوجه بيمار شود، به مقدارى كه صدق كند كوتاهى كرده است، ضامن است.

ـ اگر پزشك بر اثر عدم تشخيص، جرّاحى هاى متعدّد و غير لازم را روى بيمار انجام دهد و مخارج زيادى را بر او تحميل نمايد، ديه جراحت هايى كه بر بيمار وارد كرده است بر او واجب مى شود.

ضمانت در درمان، نسبت به خانم هاى باردار

ـ اگر پزشك از باردار بودن بيمار سؤال نكند و او هم متذكّر نشود و پزشك به معالجه او بپردازد و عوارضى پيش آيد، در صورتى كه اين عدم سؤال، كوتاهى و بى توجهى به حساب آيد، پزشك مسئول است.

ـ هرگاه پزشك نداند يا فراموش كرده باشد كه دارو يا روش تشخيص وى براى خانم هاى باردار يا شيرده مضرّ است، در صورتى كه سبب عارضه در جنين يا مادر شود، اگر متوجّه است كه نمى داند، حقّ مداوا ندارد. امّا اگر متوجه جهل خود نباشد يا فراموشى عارض وى شده باشد، با شرط عدم ضمان، مسئول نيست.

ـ افرادى كه در اتاق عمل مشغول به كار هستند، در صورتى كه در