مقاربت: نزديكى كردن; آميزش جنسى.

مقرّرات شرعيه: آنچه از طرف خداوند به عنوان تكليف شرعى معيّن گرديده است.

مكروه: ناپسند; نامطلوب; آنچه انجام آن حرام نيست ولى تركش اولى است.

مكلّف: هر انسانى كه بالغ و عاقل است.

ملاعبه: بازى كردن; معاشقه كردن.

مميّز: خردسالى كه خوب و بد را تميز مى دهد.

منذورله: كسى كه به نفع او نذر شده است مثل امام(رحمه الله).

منعزل: خود به خود بركنار شده.

موازين شرعيّه: معيارهاى شرعيّه.

موالات: پشت سر هم; پياپى انجام دادن.

موجر: اجاره دهنده.

مورد اشكال است: خلاف احتياط است; در اين مورد مى توان به مجتهدديگر مراجعه كرد.

موقوفٌ عليهم: كسانى كه به نفع آنها وقف شده است.

موقوفه: وقف شده.

موكّل: وكيل كننده.

منع كردن: جلوگيرى كردن; بازداشتن.

ميّت: مرده; جسد بى جان انسان.

(ن)

ناسيه: زنى كه وقت عادت ماهيانه خود را از ياد برده است.

نافله: نماز مستحبّى.

نرى: بيضه.

نبش قبر: شكافتن قبر.

نصاب: حدّ مشخّص; حد يا مقدار معيّن.

نصاب زكات: حدّ مشخّصى كه براى هر يك از موارد وجوب زكات در نظر گرفته شده

است.

نظر به ريبه: نگاه كردن به گونه اى كه موجب تحريك شهوت شود; نگاهى كه موجب فتنه شود.

نجس: پليد; ناپاك.

نفاس: خونى كه پس از زايمان از رحم زن خارج مى گردد.

نكاح: ازدواج كردن; زناشويى.

نماز آيات: دو ركعت نماز مخصوص كه در مواردى نظير زلزله و كسوف و خسوف واجب است.

نماز احتياط: نماز بدون سوره اى كه براى جبران ركعات مورد شك بجا آورده مى شود.

نماز استسقاء: نمازى كه با كيفيت مخصوص براى طلب باران خوانده شود.

نماز جماعت: نماز واجبى كه دو نفر يا بيشتر با امامت يكى از آنها بجا مى آوردند (در نماز جمعه حدّاقل جماعت 5 نفر است).

نماز جمعه: دو ركعت نماز مخصوص كه در زوال جمعه به جاى نماز ظهر و به طور جماعت برگزار مى گردد و با كمتر از 5 نفر انجام پذير نيست.

نماز خوف: نماز يوميّه انسان در حال جنگ و امثال آن كه با كيفيت مخصوص و به طور شكسته بجا آورده شود.

نماز شب: هشت ركعت نماز مستحبّى كه به صورت 4 نماز دو ركعتى در ثلث آخر شب گزارده مى شود.

نماز شفع: دو ركعت نماز مستحبّى كه پس از هشت ركعت نافله هاى شب، پيش از نماز وتر گزارده مى شود.

نمازطواف: دوركعت نمازمخصوص كه در مراسم حجوعمره پس ازطواف گزارده مى شود.

نماز عيد: دو ركعت نماز مخصوص كه روز عيد فطر و قربان مى خوانند.

نماز غفيله: دو ركعت نماز مخصوص كه پس از نماز مغرب تا وقتى كه سرخى مغرب از بين نرفته مستحب است.

نماز قصر: نماز كوتاه; نمازهاى چهار ركعتى كه در سفر دو ركعت خوانده مى شود.

نماز قضا: نمازى است كه به جاى نمازهاى فوت شده گزارده مى شود.

نماز مسافر: نماز كوتا; نمازهاى چهار ركعتى كه مسافر بايد در سفر دو ركعتى بجا آورد.

نماز مستحب: هر نمازى كه بجا آوردن آن پسنديده است ولى واجب نيست.

نماز ميّت: نماز مخصوصى كه بايد بر جنازه مسلمان خوانده شود.

نماز واجب: نمازى كه بجا آوردن آن بر هر مكلّفى لازم است و اقسام آن عبارت است از: 1 - نمازهاى يوميّه; 2 - نماز آيات; 3 - نماز ميّت; 4 - نماز طواف; 5 - نماز قضاى پدر و مادر; 6 - نمازى كه انسان با نذر و عهد و قسم بر خود واجب كرده است.

نماز وتر: يك ركعت نماز كه پس از نماز شفع خوانده مى شود و آخرين ركعت از نماز شب محسوب مى گردد.

نماز وحشت: دو ركعت نماز كه براى شب اوّل قبر متوفّى خوانده مى شود.

نماز يوميّه: نماز روزانه; نمازهاى واجب در هر شبانه روز كه مجموعاً 17 ركعت است.

نوافل يوميّه: نمازهاى مستحبّى روزانه كه هر شبانه روز 34 ركعت و در جمعه 38 ركعت است.

نهى از منكر: بازداشتن ديگرى از هر عملى كه به حكم شارع ناپسند است.

نيّت: قصد; تصميم به انجام عمل دينى با هدف تقرّب به خداوند.

(و)

واجب: هر امرى كه انجام آن از نظر شرع الزامى و اجبارى است.

واجب تعبّدى: واجبى كه در انجام آن قصد قربت لازم است (عبادات)

واجب تعيينى: واجبى كه به طور مشخّص وجوب به آن تعلّق گرفته است مانند نماز، روزه و حج.

واجب توصلى: واجبى كه قصد قربت لازم ندارد، مانند اداى دين كردن و جواب سلام دادن و شستن لباس و بدن براى نماز.

واجب تخييرى: امرى كه وجوب بين آن و ديگرى دوران دارد، مانند كفّاره روزه كه مخيّر است بين سه امر: 1 - آزاد كردن بنده; -2 شصت روز روزه گرفتن; 3 - شصت مسكين را

اطعام كردن.

واجب عينى: واجبى كه برهر فردى با قطع نظر از ديگران واجب است، مانند نماز و روزه.

واجب كفايى: واجبى كه اگر كسى آن را انجام دهد از ديگران ساقط مى شود، مانند غسل و ساير تجهيزات ميّت كه بر همه واجب است ولى وقتى كه عدّه اى اقدام كنند، از ديگران ساقط مى شود.

واجب معلّق: واجبى كه زمان وجوب آن «حال» و زمان واجب «آينده» يعنى وجوبش فعلى است ولى واجب را بايد در شرايط مشخّصى انجام داد مانند وجوب حج پس از تحقّق شرايط استطاعت يعنى كسى كه مستطيع شد حج بر او واجب است ولى بايد صبر كند تا ايّام مخصوص حج فرا رسد و آنگاه عمل نمايد.

واجب منجّز: واجبى است كه زمان وجوب و واجب يكى است، مانند روزه كه در همان وقتى كه واجب مى گردد در همان وقت هم بايد آن را انجام داد.

واجب مطلق: واجبى كه در هر شرايطى وجوب دارد، مانند نماز.

واجب مشروط: واجبى كه تنها در شرايط خاصّى واجب مى گردد، مانند حج كه تنها با شرط استطاعت واجب مى شود.

واجب موسّع: واجبى است كه وقت انجام آن وسيع است، مانند نماز ظهر و عصر كه از ظهر تا غروب وقت دارد.

واجب مضيّق: واجبى است كه داراى وقت مشخّص و محدود است، مانند روزه گرفتن در ماه رمضان.

وارث: كسى كه ارث مى برد.

واقف: وقف كننده.

وثيقه: سپرده; گرويى.

وجه: صورت; دليل; عنوان.

ودى: رطوبتى كه گاهى پس از خروج بول مشاهده مى شود.

وديعه: امانت.

وذى: رطوبتى كه گاهى پس از خروج منى مشاهده مى شود.

وصل به سكون: حركت آخر كلمه اى را انداختن وبدون وقف آن را به كلمه بعد چسباندن.

وصى: كسى كه مسؤول انجام وصيّتى شود.

وصيّت: سفارش; توصيه هايى كه انسان براى كارهاى پس از مرگش به ديگرى مى كند.

وضو: شستن صورت و دست ها و مسح سر و پاها براى برپا داشتن نماز.

وضوى ارتماسى: وضويى كه انسان به عوض آنكه آب را روى صورت و دست هايش بريزد، صورت و دست هايش را در آب فرو مى برد و در حال فروبردن يا بيرون آوردن آن قصد وضو مى كند.

وضوى ترتيبى: وضويى كه انسان با ريختن آب به قصد وضو روى صورت و دست هايش آنها را مى شويد.

وضوى جبيره: آن است كه در محل وضو، جبيره باشد.

وطن: جايى كه انسان براى اقامت و زندگى دائمى خود اختيار كند.

وطى: لگدمال كردن; كنايه از عمل جنسى است.

وقف به حركت: در حين اداى حركت آخرين حرف يك كلمه بين آن و كلمه بعد فاصله انداختن.

وكيل: نماينده; كسى كه از طرف شخصى اختيار انجام كارى را داشته باشد.

ولايت: سرپرستى; صاحب اختيار بودن.

ولىّ (يا قيّم): كسى كه به دستور شارع مقدّس سرپرست ديگرى است مانند پدر و پدربزرگ و مجتهد جامع الشرايط.

(هـ)

هبه: بخشش.

هدم: ويرانى.

هديه: تحفه; ارمغان.

(ى)

يائسه: زنى كه سنّش به حدّى رسيده كه ديگر عادت ماهيانه نمى شود.